Tveir boðberar vetrarins**

ÍSLENSKA ÚTGÁFAN

Fyrsti vetrardagur er ekki dagsetning á dagatali; hann er hugarástand. Hann er skil milli ljóss og myrkurs, þegar athyglin snýst frá ytri heimi inn í þann innri. Á þessum skilum birtast tveir boðberar.

Sá fyrri er hrafninn. Hann svífur yfir landinu, sér heildarmyndina í frostinu. Hann er tákn hugsunarinnar, þeirrar víðsýni sem þarf til að móta stóra hugmynd. Hann skilur myrkrið og er ekki hræddur við víðáttuna.

Sá seinni er músin. Hún er bundin við jörðina, við smáatriðin. Hún er tákn handverksins, þeirrar nákvæmni sem þarf til að safna hverju strái í hreiðrið, hverjum pixli á strigann. Hún lifir veturinn af með því að einbeita sér að því sem er næst henni.

Listamaðurinn verður að búa yfir báðum sýnum. Að hafa yfirsýn hrafnsins til að glata ekki tilganginum í myrkrinu, en jarðtengingu músarinnar til að lifa af smáatriðin.


Sköpun er að lifa af veturinn.


– Refur Geirdal